Er is een aparte tijd aangebroken.
We naderen het tijdstip van vertrek en daarmee ook de momenten waarop we afscheid nemen van dingen. Het afsluiten van een periode in je leven.
- Ons huis in Urmond.
Onze ziel en zaligheid hebben we gestoken in het opknappen van dit bijzondere huis. Vanaf dag 1 hebben we er gewoond (15-09-2006). Na wat hak en breekwerk hebben we dit huis omgetoverd tot een prettige plek om te wonen. We hebben er een kleine 12jaar gewoond, maar kwamen tot de conclusie dat we meer behoefte hadden aan een kleiner/meer bewuster huis om nog korter bij onszelf te komen. Voldoening hebben we vooral gehaald uit het uitvoeren van dit project, het ontwerpen/bouwen/construeren. Door dit te realiseren en in te zien dat afstand doen van dit huis mogelijkheden opent voor de toekomst (de reis), was het niet zo moeilijk om afscheid te nemen. Maar eerlijk is eerlijk, bij de notaris was het wel even slikken om een krabbel te zetten. Toch voelde het ook als een bevrijding; een start naar een nieuw hoofdstuk.😌
- Ons werk.
Lang hebben we onder de radar onze reis voorbereid (ca. 9maanden). Er was nog niet voldoende zekerheid om al naar onze werkgever aan te geven dat we er op een bepaald moment mee wilden stoppen. Er konden nog te veel zaken veranderen die de start of het startpunt van de reis zouden beïnvloeden.
En dat is toch een vreemd gevoel/idee. In principe is er niks veranderd, de projecten lopen door en je doet je werk zoals je altijd hebt gedaan. Maar doordat je weet dat er een einde is, ontstaat een soort ontlading, het geeft zelfs een bepaalde rust. Je neemt de dingen meer zoals ze komen, zonder je daar druk over te maken. Blijkbaar nam ik het werk dan toch te serieus?
Dan komt de periode waarin je op je werk gaat vertellen dat je andere plannen hebt en het bedrijf wil verlaten. Na 12jaar is dat toch wel een drempel die je even over moet, niet iets wat je dagdagelijks doet. Uit die gouden kooi stappen.......die (schijn)zekerheid......
Collega's pakken het bericht positief op en er is veel begrip en respect, wat mij goed doet. Er ontstaan momenten van reflectie met collega's en terugblikken op een fijne samenwerking.👍
In de laatste werkweken breekt een aparte tijd aan waarin je merkt dat je onbewust aan het hele proces wordt onttrokken. Alles loopt gewoon door, ook zonder jou. Je wordt op jouw manier gewaardeerd, maar je valt langzaam buiten iedere groep/team. Niemand is onmisbaar.........je weet het wel, maar om het te ervaren, is toch wel speciaal.
Gelukkig ontstaat zo ook wat meer ruimte om nog eens wat collega's op te zoeken voor een goed gesprek en al rustig afscheid te nemen.
- Onze sociale omgeving.
De tijd die we fysiek kunnen doorbrengen met familie en vrienden wordt minder. Aan alles merk je dat de momenten die we nu met anderen hebben intenser zijn dan anders, gewoon omdat eenieder zich realiseert dat we de komende periode niet in de buurt zullen zijn. Ergens is dat ook heel fijn, het geeft een extra dimensie aan deze momenten 😍.
Gelukkig hebben we de komende maand nog veel sociale activiteiten op de agenda staan zodat we kunnen genieten van onze familie en vrienden💖.
CHANGE = exCHANGE
#Zonderweg
Loslaten, loslaten, loslaten.......het blijft toch heel moeilijk, maar het is ook bevrijdend/verlichtend en je krijgt er een hoop energie voor terug.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten