Een rollercoaster
van emoties.............
Een jaar geleden alweer……..
Een idee, een wens, een droom, een verlangen werd serieus. Ik herinner me dat moment nog heel goed, het moment dat ons idee langzaamaan vastere vormen ging aannemen. Met veel enthousiasme, overtuiging en positieve energie storten we ons op onze ‘reis’. Onze plannen werden concreter en de nodige acties volgden. Het gaf zo’n enorme drive en energie om hier mee bezig te zijn. Ik was zo overtuigd en vastbesloten, dat zelfs het loslaten en de verkoop van ons huis in Urmond, me makkelijker afging dan ik had verwacht. Het was immers een stap die noodzakelijk was om deze reis te verwezenlijken.
En zeker was ‘ons plan’ delen met familie en vrienden niet gemakkelijk en zorgde het voor de nodige emoties, toch verliep het heel begripvol en positief. Contactmomenten werden bewuster en intenser, maar het ECHTE besef was er nog niet en eigenlijk wilden we daar allemaal ook niet aan denken. We schoven dat met zijn allen gewoon lekker vooruit, alsof het er nog niet was. We moesten immers NU genieten van en met elkaar.
Een idee, een wens, een droom, een verlangen werd serieus. Ik herinner me dat moment nog heel goed, het moment dat ons idee langzaamaan vastere vormen ging aannemen. Met veel enthousiasme, overtuiging en positieve energie storten we ons op onze ‘reis’. Onze plannen werden concreter en de nodige acties volgden. Het gaf zo’n enorme drive en energie om hier mee bezig te zijn. Ik was zo overtuigd en vastbesloten, dat zelfs het loslaten en de verkoop van ons huis in Urmond, me makkelijker afging dan ik had verwacht. Het was immers een stap die noodzakelijk was om deze reis te verwezenlijken.
En zeker was ‘ons plan’ delen met familie en vrienden niet gemakkelijk en zorgde het voor de nodige emoties, toch verliep het heel begripvol en positief. Contactmomenten werden bewuster en intenser, maar het ECHTE besef was er nog niet en eigenlijk wilden we daar allemaal ook niet aan denken. We schoven dat met zijn allen gewoon lekker vooruit, alsof het er nog niet was. We moesten immers NU genieten van en met elkaar.
En dan nu de afgelopen weken…..
De tijd vliegt echt voorbij. Hoogtepunten en dieptepunten volgen elkaar op! Ik ren rond als ‘een kip zonder kop’, wat een chaos en wat een emotionele rollercoaster. HELP!!!!!!!
Daar waar ik een paar maanden geleden nog dacht: ‘ik heb tijd genoeg, het komt allemaal wel goed’, heb ik nu het gevoel dat ik voortdurend geconfronteerd word met ‘tijdsgebrek’. Dat ik leef met een enorme tijdsdruk, die ik zoveel mogelijk probeer te negeren. Want alles voelt voor mij immers als ‘kiezen = verliezen'!!!!!!
Ik wil niet LOSLATEN!!!
Ik hoor het mezelf nog zeggen als collega’s vragen: “Dees, kun jij dat nog even doen, heb je daar eigenlijk nog tijd voor?” “Oh ja hoor, dat doe ik wel, ik werk immers nog 3-4 weken.” Dus neem ik nog wat extra hooi op mijn vork en neem ik nog een paar klusjes aan. En dan die momenten dat je afspraken moet maken en in je agenda kijkt en beseft dat de tijd nog maar heel kort is. Maar creatief als ik ben, krijg ik alles nog keurig netjes weggezet en gepland! Totdat het moment komt dat ik
dan toch moet zeggen: “NEE, dat red ik niet meer, dat is mijn laatste werkweek, vanaf 10 oktober werk ik niet meer!”
SLIK, zei ik dat echt?
Ook vrienden en familie willen nog graag (extra) afspreken, de voorbereidingen van onze reis gaan gewoon door, het organiseren van ons afscheidsfeest, het afscheid van de kinderen voorbereiden op school en o,ja het huishouden gaat ook nog gewoon door.
En ik ren gewoon lekker door, kop in het zand en met dezelfde hoge verwachtingen en positieve energie die iedereen van mij gewend is……..
O ja, en ik vergeet die lat van mezelf, die ik gelukkig nooit te hoog leg………
En ja, een vermoeidheid, een koortslip en een blaasontsteking die maar niet overgaat, kan er ook nog wel bij! En ja, de herhaaldelijke adviezen, zorgen en signalen uit mijn directe omgeving, negeer ik ook gewoon. Want dat is ook Dees, lekker eigenwijs en koppig. Ik doe het op MIJN manier.
En ik weet heel goed dat ze gelijk hebben en ik weet ook heel goed waar ik mee bezig ben! Ik ren en ik vlucht voor mijn emoties. Ik probeer ze te ontwijken, ik wil er niet aan denken, ik wil ze niet voelen, maar hoe hard ik ook mijn best doe ze te vermijden, het lukt niet. En als er dan toch zo’n leeg moment is (ondanks dat je die zoveel mogelijk probeert te vermijden), zo’n moment van bezinning, wordt je omver geblazen door emoties van verdriet, onzekerheid, twijfel en angst. Waarom wil ik dit eigenlijk? Doe ik hier wel goed aan? Ik hoef dit niet te doen. Ik kan nu nog terug. HELP: ik wil dit helemaal NIET!!!! Ik weet altijd heel goed wat ik wil en waar ik voor sta, maar nu ben ik het even allemaal kwijt. Ik ben nergens meer zeker van. Waar zijn mijn waarden, overtuigingen, wensen, motivatie en idealen die ik had over deze reis gebleven? Vind ik die nu niet meer belangrijk? Denk ik er nu anders over? Zet ik dit door omdat ik hier ECHT achter sta of blijf ik vasthouden aan dit plan omdat ik te koppig en te trots ben om toe te geven dat het eigenlijk een heel stom idee is? Welkom in mijn CHAOS!!!
De tijd vliegt echt voorbij. Hoogtepunten en dieptepunten volgen elkaar op! Ik ren rond als ‘een kip zonder kop’, wat een chaos en wat een emotionele rollercoaster. HELP!!!!!!!
Daar waar ik een paar maanden geleden nog dacht: ‘ik heb tijd genoeg, het komt allemaal wel goed’, heb ik nu het gevoel dat ik voortdurend geconfronteerd word met ‘tijdsgebrek’. Dat ik leef met een enorme tijdsdruk, die ik zoveel mogelijk probeer te negeren. Want alles voelt voor mij immers als ‘kiezen = verliezen'!!!!!!
Ik wil niet LOSLATEN!!!
Ik hoor het mezelf nog zeggen als collega’s vragen: “Dees, kun jij dat nog even doen, heb je daar eigenlijk nog tijd voor?” “Oh ja hoor, dat doe ik wel, ik werk immers nog 3-4 weken.” Dus neem ik nog wat extra hooi op mijn vork en neem ik nog een paar klusjes aan. En dan die momenten dat je afspraken moet maken en in je agenda kijkt en beseft dat de tijd nog maar heel kort is. Maar creatief als ik ben, krijg ik alles nog keurig netjes weggezet en gepland! Totdat het moment komt dat ik
dan toch moet zeggen: “NEE, dat red ik niet meer, dat is mijn laatste werkweek, vanaf 10 oktober werk ik niet meer!”
SLIK, zei ik dat echt?
Ook vrienden en familie willen nog graag (extra) afspreken, de voorbereidingen van onze reis gaan gewoon door, het organiseren van ons afscheidsfeest, het afscheid van de kinderen voorbereiden op school en o,ja het huishouden gaat ook nog gewoon door.
En ik ren gewoon lekker door, kop in het zand en met dezelfde hoge verwachtingen en positieve energie die iedereen van mij gewend is……..
O ja, en ik vergeet die lat van mezelf, die ik gelukkig nooit te hoog leg………
En ja, een vermoeidheid, een koortslip en een blaasontsteking die maar niet overgaat, kan er ook nog wel bij! En ja, de herhaaldelijke adviezen, zorgen en signalen uit mijn directe omgeving, negeer ik ook gewoon. Want dat is ook Dees, lekker eigenwijs en koppig. Ik doe het op MIJN manier.
En ik weet heel goed dat ze gelijk hebben en ik weet ook heel goed waar ik mee bezig ben! Ik ren en ik vlucht voor mijn emoties. Ik probeer ze te ontwijken, ik wil er niet aan denken, ik wil ze niet voelen, maar hoe hard ik ook mijn best doe ze te vermijden, het lukt niet. En als er dan toch zo’n leeg moment is (ondanks dat je die zoveel mogelijk probeert te vermijden), zo’n moment van bezinning, wordt je omver geblazen door emoties van verdriet, onzekerheid, twijfel en angst. Waarom wil ik dit eigenlijk? Doe ik hier wel goed aan? Ik hoef dit niet te doen. Ik kan nu nog terug. HELP: ik wil dit helemaal NIET!!!! Ik weet altijd heel goed wat ik wil en waar ik voor sta, maar nu ben ik het even allemaal kwijt. Ik ben nergens meer zeker van. Waar zijn mijn waarden, overtuigingen, wensen, motivatie en idealen die ik had over deze reis gebleven? Vind ik die nu niet meer belangrijk? Denk ik er nu anders over? Zet ik dit door omdat ik hier ECHT achter sta of blijf ik vasthouden aan dit plan omdat ik te koppig en te trots ben om toe te geven dat het eigenlijk een heel stom idee is? Welkom in mijn CHAOS!!!
En eigenlijk als ik mezelf wat
tijd en ruimte geef, weet ik heel goed wat ik wil.
Mijn waarden, overtuigingen, motivatie en idealen over deze reis zijn helemaal niet veranderd! Ik sta hier nog voor 200% achter! MAAR op dit moment zijn mijn emoties vele malen sterker! De emoties die alles te maken hebben met LOSLATEN. Loslaten wat ik zo ontzettend lief heb!!! Het enige wat ik ertegen kan doen, is het over me heen laten komen, accepteren en waarderen.
Want ook dat hoort erbij: ‘loslaten is l(i)efhebben…..’
Mijn waarden, overtuigingen, motivatie en idealen over deze reis zijn helemaal niet veranderd! Ik sta hier nog voor 200% achter! MAAR op dit moment zijn mijn emoties vele malen sterker! De emoties die alles te maken hebben met LOSLATEN. Loslaten wat ik zo ontzettend lief heb!!! Het enige wat ik ertegen kan doen, is het over me heen laten komen, accepteren en waarderen.
Want ook dat hoort erbij: ‘loslaten is l(i)efhebben…..’
Wat een ontzettende confrontatie met mezelf! Maar wat is deze confrontatie
waardevol en leerzaam. Waardevol, omdat je zo bewust en intens ervaart wat je
LIEF hebt en wat een rijkdom je bezit met zoveel mooie mensen om je heen. De
rijkdom om te mogen ervaren hoe intens en bijzonder deze vriendschappen zijn. Maar
ook angst om al dit moois te moeten missen (kan ik dit wel???) en bang om dit
kwijt te raken/te verliezen.
Maar ook leerzaam omdat je nu (nu je moet loslaten), meer dan ooit beseft, wat
ECHT belangrijk is en wat mijn leven zo waardevol maakt. Het zijn de ervaringen
(positief en negatief) en de herinneringen van alle momenten samen, die je met anderen deelt, wat zorgen voor
voldoening en zingeving! Het geeft kracht en veel positieve energie om die liefde
te ervaren en te doen beseffen hoe bijzonder en sterk deze verbindingen zijn. En
daar gaat ook zo’n reis geen verandering in brengen. Ik ben dan wel weg
(fysiek), maar niet van deze aardbol verdwenen en ik kan elk moment terug als
ik dat zou willen (die gedachte geeft me wat meer rust)! Deze momenten en mensen koester ik en neem ik gewoon
mee op reis!!!
Ik word me gaandeweg ook meer en meer bewust van mijn eigen favoriete quote, die
in deze turbulente laatste fase voor vertrek, heel passend is en zijn betekenis
meer dan waar maakt 😊:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten