Loslaten - wat hebben we er al van geleerd [Ed]

Wat een interessante tijd is eigenlijk aangebroken.......

We staan op het punt om te starten met onze reis, die we al meer dan een jaar aan het voorbereiden zijn. We hebben onszelf het doel gesteld om in de week van 1 November te vertrekken. Door het stellen van deze deadline creëren we bij onszelf de nodige druk.
Heel interessant om te zien hoe we hier als gezin mee omgaan, zeker in de laatste weken/dagen voor het vertrek:

1. De kinderen
We merken bij de kinderen ook de spanning toenemen. Ze zien dat we activiteiten organiseren om met mensen te vieren dat we deze reis gaan maken. Ze horen ons hierover gesprekken voeren, zien ons voorbereidingen doen. Zelf hebben ze een feestje met vrienden en op school. In deze laatste weken gaan ze nog veel spelen bij vriendjes, opa's & oma's. Al geruime tijd moeten ze naar school met meer dan 1,5u reistijd per dag....Door deze reistijd zijn ze niet veel thuis en hebben hierdoor ook een drukke agenda. Logischerwijs zijn ze hierdoor wat gespannen, sneller geïrriteerd, meer onbegrip en slapen ze slechter (slaap die onze kinderen toch altijd al hard nodig hadden).We proberen de momenten waarop de kinderen geïrriteerd zijn zelf rustig te blijven en begripsvol te reageren. Echter dit is echt heel moeilijk op momenten waarop we zelf ook hoog zitten in emoties vanwege de huidige turbulente weken en je dus niet altijd op de juiste manier handelt/reageert 😕. We houden ons vast aan onze overtuiging dat we dadelijk de ruimte kunnen creëren om hun de aandacht te geven die ze ook verdienen. 
Toch twijfel je zo nu en dan of je je kinderen niet te kort doet met onze beslissing om op reis te gaan. Op school beginnen ze vriendschappen op te bouwen, zijn ze deelgenoot van een groep. Tijdens het afscheidsfeest op school ontstaan er mooie, maar zeker ook emotionele en ontroerende momenten. Je ziet dat een leerkracht met tranen in haar ogen je kind knuffelt en een aantal kinderen in de klas beginnen te huilen omdat ze Levi en Timo zullen gaan missen. Als dit ons al zwaar valt, dan moet dit bij de kinderen ook heftig binnenkomen......
Maar wij zijn ervan overtuigt dat ze op een andere plek (school?) meer tot hun recht zullen komen, ondanks dat we zien dat ze heel leuke vriendschappen en momenten hebben op hun huidige school.......de toekomst zal het leren.

2. Je omgeving
In de afgelopen weken hebben we veel activiteiten en momenten gehad waarin we vierden dat we ons reis gaan maken. Afsluiten van werkzaamheden, vieren van vriendschappen met familie en vrienden. Stuk voor stuk heel bijzondere en emotionele momenten en ervaringen. Bijzonder is dat door onze keuze, mensen meer de behoefte hebben hun gevoel te willen uitspreken over onze relatie of over ons als persoon. Je krijgt een heel pure (echte) connectie en dit is echt heel mooi om mee te maken. Emotioneel, inspirerend, verrassend (zeker als je reacties krijgt van mensen van wie je het niet verwacht of op momenten dat je het niet verwacht of zelfs van mensen die je niet kent). Alhoewel we deze reis voor onszelf gaan maken is het mooi om te zien wat het ook bij anderen teweeg brengt. Heel leerzaam, jammer dat het blijkbaar zo moeilijk is om dit vaker met elkaar te delen.....Leerpuntje voor mij om dit vaker uit te spreken in de toekomst 😊.
Ook zien we dat iedereen moeite heeft met "afscheid" nemen, velen (waaronder wijzelf) schuiven het zo ver mogelijk naar voren. Nog even ruimte maken om toch nog snel wat af te spreken/elkaar te zien.....Het blijft een moeilijke confrontatie, hoewel je ook kan kijken naar wat het je oplevert. Je creëert (tijdelijke) ruimte voor andere dingen/keuzes waar je weer van kan leren, maar ook om op je keuze terug te komen. Maar dan moet je wel eerst loslaten om dit te ervaren.........

3. Fysieke voorbereidingen
We hadden al een redelijk beeld van alle dingen die we wilden veranderen aan de camper, de uitrusting die we wilden meenemen en de zaken die we moesten regelen.
Ondanks alle lijstjes, prioriteiten is het toch wel vaker overweldigend. Je ziet dan alleen het grote doel ("de olifant"), je laat je verleiden om er tegen op te zien en er de nodige stress bij te hebben (hebben we niet wat vergeten, hebben we dingen op tijd aangezet, nog ff naar de tandarts/dokter etc..). Je vergeet dat je eigenlijk zou moeten genieten van het proces, je neemt eigenlijk te weinig tijd om te reflecteren/relativeren en in te zien dat je eigenlijk al heel ver bent en niemand je verplicht om binnen de gestelde deadline te vertrekken. Maar toch, een deadline is goed en zorgt ervoor dat we het vertrek niet blijven vooruitschuiven (we zitten inmiddels al op 3November 😉).
Toch merk ik dat ik wel enorm geniet van de momenten dat ik in het moment bezig ben met een bepaalde klus/onderwerp. Als je loslaat wat je allemaal nog moet en je voor 100% inspant voor die bepaalde klus, ontstaat een rust en focus die zorgt dat je de nodige vorderingen kan maken. Je kan niet meer dan je best doen.......Deze les heb ik in het verleden herhaaldelijk gebruikt, maar ik vind het grappig deze weer onbewust tegen te komen 😊. Het is en blijft een van mijn grootste leerpunten.

Ook de hulp die we krijgen van mijn ouders (ondersteuning met de kinderen/hulp bij de klussen e.d.) wordt zeer gewaardeerd en zorgt ervoor dat we ruimte krijgen om echt op bepaalde momenten meters te maken. Het besef dat we gebruik mogen maken van deze hulp en liefde maakt het nog eens extra speciaal.


4. De route
Vaak krijgen we de vraag waar we als eerste naartoe gaan en wat de route precies is. Doordat we op dit moment zo druk zijn, hebben we deze vraag naar de achtergrond geschoven. Wat op zich grappig is, omdat zowel Dees als ik normaal onze routes/voorbereidingen gedetailleerd uitwerken. We moeten dit nu wel loslaten omdat dit momenteel simpelweg geen prioriteit heeft. En eigenlijk is dat ook prima zo, dit forceert ons om het te nemen als het komt en hier ook voor open te staan.

We krijgen vaak de vraag of we er klaar voor zijn. 
Ik ben van mening dat je er nooit klaar voor bent, je weet namelijk niet wat je kunt verwachten en hier kun je je dus niet op voorbereiden. Je zult het moeten ervaren, op je af laten komen, absorberen en anticiperen. Loslaten dus....

Een interessante tijd.........



Toch wil ik wel graag antwoord geven op de meest gestelde vragen van dit moment:
1. Wanneer vertrekken jullie: zoals het er nu naar uitziet 3 november.
2. Wat zijn jullie eerste bestemmingen: we gaan daar waar het weer redelijk is zodat we buiten kunnen leven. We zullen richting Zuid Europa reizen met Spanje als eerste hoofddoel. Hier willen we ons eerste vrijwilligerswerk gaan doen. Grote kans dat we daarna naar Marokko reizen voor de maanden januari/februari.......  
3. Hoe vinden de kinderen het: hier komen we binnenkort in een aparte blog post op terug.

Loslaten - Rollercoaster aan emoties [Dees]

Een rollercoaster van emoties.............

Een jaar geleden alweer……..
Een idee, een wens, een droom, een verlangen werd serieus. Ik herinner me dat moment nog heel goed, het moment dat ons idee langzaamaan vastere vormen ging aannemen. Met veel enthousiasme, overtuiging en positieve energie storten we ons op onze ‘reis’. Onze plannen werden concreter en de nodige acties volgden. Het gaf zo’n enorme drive en energie om hier mee bezig te zijn. Ik was zo overtuigd en vastbesloten, dat zelfs het loslaten en de verkoop van ons huis in Urmond, me makkelijker afging dan ik had verwacht. Het was immers een stap die noodzakelijk was om deze reis te verwezenlijken.
En zeker was ‘ons plan’ delen met familie en vrienden niet gemakkelijk en zorgde het voor de nodige emoties, toch verliep het heel begripvol en positief. Contactmomenten werden bewuster en intenser, maar het ECHTE besef was er nog niet en eigenlijk wilden we daar allemaal ook niet aan denken. We schoven dat met zijn allen gewoon lekker vooruit, alsof het er nog niet was. We moesten immers NU genieten van en met elkaar.

En dan nu de afgelopen weken…..
De tijd vliegt echt voorbij. Hoogtepunten en dieptepunten volgen elkaar op! Ik ren rond als ‘een kip zonder kop’, wat een chaos en wat een emotionele rollercoaster. HELP!!!!!!!
Daar waar ik een paar maanden geleden nog dacht: ‘ik heb tijd genoeg, het komt allemaal wel goed’, heb ik nu het gevoel dat ik voortdurend geconfronteerd word met ‘tijdsgebrek’. Dat ik  leef met een enorme tijdsdruk, die ik zoveel mogelijk probeer te negeren. Want alles voelt voor mij immers als ‘kiezen = verliezen'!!!!!!
Ik wil niet LOSLATEN!!!

Ik hoor het mezelf nog zeggen als collega’s vragen: “Dees, kun jij dat nog even doen, heb je daar eigenlijk nog tijd voor?” “Oh ja hoor, dat doe ik wel, ik werk immers nog 3-4 weken.”  Dus neem ik nog wat extra hooi op mijn vork en neem ik nog een paar klusjes aan. En dan die momenten dat je afspraken moet maken en in je agenda kijkt en beseft dat de tijd nog maar heel kort is. Maar creatief als ik ben, krijg ik alles nog keurig netjes weggezet en gepland! Totdat het moment komt dat ik
dan toch moet zeggen: “NEE, dat red ik niet meer, dat is mijn laatste werkweek, vanaf 10 oktober werk ik niet meer!”
SLIK, zei ik dat echt?
Ook vrienden en familie willen nog graag (extra) afspreken, de voorbereidingen van onze reis gaan gewoon door, het organiseren van ons afscheidsfeest, het afscheid van de kinderen voorbereiden op school en o,ja het huishouden gaat ook nog gewoon door.
En ik ren gewoon lekker door, kop in het zand en met dezelfde hoge verwachtingen en positieve energie die iedereen van mij gewend is……..
O ja, en ik vergeet die lat van mezelf, die ik gelukkig nooit te hoog leg………
En ja, een vermoeidheid, een koortslip en een blaasontsteking die maar niet overgaat, kan er ook nog wel bij! En ja, de herhaaldelijke adviezen, zorgen en signalen uit mijn directe omgeving, negeer ik ook gewoon. Want dat is ook Dees, lekker eigenwijs en koppig. Ik doe het op MIJN manier.
En ik weet heel goed dat ze gelijk hebben en ik weet ook heel goed waar ik mee bezig ben! Ik ren en ik vlucht voor mijn emoties. Ik probeer ze te ontwijken, ik wil er niet aan denken, ik wil ze niet voelen, maar hoe hard ik ook mijn best doe ze te vermijden, het lukt niet. En als er dan toch zo’n leeg moment is (ondanks dat je die zoveel mogelijk probeert te vermijden), zo’n moment van bezinning, wordt je omver geblazen door emoties van verdriet, onzekerheid, twijfel en angst. Waarom wil ik dit eigenlijk? Doe ik hier wel goed aan? Ik hoef dit niet te doen. Ik kan nu nog terug. HELP: ik wil dit helemaal NIET!!!! Ik weet altijd heel goed wat ik wil en waar ik voor sta, maar nu ben ik het even allemaal kwijt. Ik ben nergens meer zeker van. Waar zijn mijn waarden, overtuigingen, wensen, motivatie en idealen die ik had over deze reis gebleven? Vind ik die nu niet meer belangrijk? Denk ik er nu anders over? Zet ik dit door omdat ik hier ECHT achter sta of blijf ik vasthouden aan dit plan omdat ik te koppig en te trots ben om toe te geven dat het eigenlijk een heel stom idee is? Welkom in mijn CHAOS!!!

En eigenlijk als ik mezelf wat tijd en ruimte geef, weet ik heel goed wat ik wil.
Mijn waarden, overtuigingen, motivatie en idealen over deze reis zijn helemaal niet veranderd! Ik sta hier nog voor 200% achter! MAAR op dit moment zijn mijn emoties vele malen sterker!  De emoties die alles te maken hebben met LOSLATEN. Loslaten wat ik zo ontzettend lief heb!!! Het enige wat ik ertegen kan doen, is het over me heen laten komen, accepteren en waarderen.
Want ook dat hoort erbij: ‘loslaten is l(i)efhebben…..’

   

Wat een ontzettende confrontatie met mezelf! Maar wat is deze confrontatie waardevol en leerzaam. Waardevol, omdat je zo bewust en intens ervaart wat je LIEF hebt en wat een rijkdom je bezit met zoveel mooie mensen om je heen. De rijkdom om te mogen ervaren hoe intens en bijzonder deze vriendschappen zijn. Maar ook angst om al dit moois te moeten missen (kan ik dit wel???) en bang om dit kwijt te raken/te verliezen.

Maar ook leerzaam omdat je nu (nu je moet loslaten), meer dan ooit beseft, wat ECHT belangrijk is en wat mijn leven zo waardevol maakt. Het zijn de ervaringen (positief en negatief) en de herinneringen van alle momenten samen,  die je met anderen deelt, wat zorgen voor voldoening en zingeving! Het geeft kracht en veel positieve energie om die liefde te ervaren en te doen beseffen hoe bijzonder en sterk deze verbindingen zijn. En daar gaat ook zo’n reis geen verandering in brengen. Ik ben dan wel weg (fysiek), maar niet van deze aardbol verdwenen en ik kan elk moment terug als ik dat zou willen (die gedachte geeft me wat meer rust)!  Deze momenten en mensen koester ik en neem ik gewoon mee op reis!!!

 

Ik word me gaandeweg ook meer en meer bewust van mijn eigen favoriete quote, die in deze turbulente laatste fase voor vertrek, heel passend is en zijn betekenis meer dan waar maakt 😊: